minn hluti heimsins

Mér varð nú nokkuð brugðið að lesa um skjálftann. Er óþægilegt þegar maður er langt að heiman. En ég var líka úrvinda þegar ég skoðaði þetta í vinnunni í dag, og því voru þessar fréttir ekki til að bæta sálarástandið.

CPE(chaplain prógrammið) getur gengið nærri manni, starfið á spítalanum er eitt, en bara hópavinnan í CPE getur tekið á andlega. Við erum 5 í hóp með kennara og í vikunni fengum við nýjan kennara fyrir sumarið. Það er fínt að fá nýjan kennara með nýjar áherslur og þessi er ansi skörp sýnist mér. Hún er mjög hnitmiðuð og í einkatíma hjá henni í gær fór hún alveg beint á kaf í sálarlífið okkar allra. Eftir þann viðtalstíma leið mér einsog ég hefði verið keyrð niður af trukki og allur dagurinn fór í að jafna sig. Svo var session í dag þar sem hópurinn ræddi um hvaða öfl væru að verkum í hópnum(group dynamics) og það tók líka mikið á okkur öll. Það hafa verið vandamál milli okkar allra nánast frá byrjun, í 9 mánuði, en við höfum aldrei náð að vinna úr þeim, kannski sök síðasta kennara, kannski ekki. Þannig að í dag var rætt um tilfinningar og barnæsku, hvernig maður lítur á hópinn sem uprunajölskylduna og fer í ákveðið hlutverk, hvað reiði stendur í raun fyrir(hræðslu minnir mig) etc.. Þannig að þetta er allt mjög þerapíulegt, en maður lærir mikið á þessu, um sjálfan sig, aðra, og hópaverkun. Allt á þetta að miða að því að maður þekki sjálfan sig vel áður en maður fer að vinna með fólk. En þetta tekur á.

Svo fór ég á fund á einni deildinni með starfsfólkinu þar vegna skyndilegs dauða einnar hjúkrunarkonunnar, debriefing fundur, þar sem fólk fékk tækifæri til að tjá sig um sorgina. 

Svo í kvöld fór ég á skylmingaræfngu og æfði epee og gekk mjög vel, en á laugardag er epee-mót í nálægum bæ utandyra, það verður spennandi.